بدیهی نیست، ولی انواع و اقسام نزاع های خانوادگی وجود دارد. برخی بحث‌های کوچکی هستند که با عزیزان خود دارند. بعضی دیگر اختلاف نظرهای عمیق‌تری هستند و اغلب حول نارضایتی یک یا چند عضو خانواده از سبک زندگی یا انتخاب‌های دیگری می‌چرخند. نزاع‌های بزرگتر اغلب در دوره‌های گذار یا جدید اتفاق می‌افتند. نمونه‌های رایج عبارتند از: نقل مکان یا خارج شدن از خانه، ازدواج یا طلاق، تغییر شغل، تولد نوزاد، شروع یک ورزش، بیماری یا مرگ در خانواده. اما هر استرسی باعث کوتاهی خلق و مشاجره می‌شود. برای حل نزاع های خانوادگی صحبت با یک روانشناس خانواده تاثیر زیادی دارد.
ریردون می‌گوید: “ارتباطات مانند شطرنج است که در آن هر حرکتی که یک نفر انجام می‌دهد، بر انتخاب دیگری تاثیر می‌گذارد. یک قاعده سرانگشتی خوب این است که چیزی را که به طور معمول در پاسخ به هر تحریک می‌گویید، نگویید”.
یادگیری مهارت‌های حل تمارض بهتر، دانستن اینکه در یک نزاع از چه چیزی اجتناب کنید و نحوه آرام شدن در ناراحتی نیز می‌تواند بسیار کمک کند. هنگامی که همه چیز شکست می‌خورد، مهارت‌های گوش دادن بسیار قوی به کاهش تنش بسیاری از نزاع‌ها کمک کرده است. در این مقاله به بررسی چند روش مناسب برای حل نزاع های خانوادگی پرداخته‌ایم.
به محض اینکه احساس می‌کنید دعوایی در حال صورت گرفتن است، محیط را ترک کنید.
فضا و مکانی مناسب و آرام در نظر بگیرید که در آنجا بتوانید تنها باشید و طرف مقابل بدون اینکه شما حضور داشته باشید، بتواند به عصبانیت خود فکر کند. مثلا اگر متوجه شدید که بحث و مشاجره با کودک تاثیری ندارد، بهتر است محل را ترک کنید و او را با خودش تنها بگذارید. در نزاع های خانوادگی برنده و پیروزی هنگام فوران کردن عصبانیت وجود ندارد. زیرا افراد به این دلیل بحث و مشاجره می‌کنند که ثابت کنند حق با آنها است و این باعث عصبانیت بیشتر می‌شود.
در واقع هدف از ایجاد مکان مناسب و آرام، فراموش کردن بحث‌ها است. این روش بیشتر زمانی موثر است که احساس کنید موضوع قدیمی دوباره تکرار و مطرح می‌شود. این کار فرار از درگیری نیست بلکه راهخ‌حلی است معقول و منطقی برای پایان دادن به نزاع‌های خانوداگی است.
در واکنش و برخورد به فرزندان دنبال مسائل نباشید، بلکه راه‌حل پیدا کنید.
بیشتر اوقات عصبانیت و درگیری خانوادگی به علت برخورد شما با کودک بوجود می‌آید. هرچقدر روی موضوع اینکه چه چیزهایی دوست ندارید تمرکز کنید، بیشتر کودکان را متمایل به درگیری می‌کنید. راه‌حلی برای مسئله پیدا کنید نه اینکه لحن صحبت‌تان طوری باشد که خود آماده دعوا هستید.
هیچ‌وقت توی کارها به من کمک نمی‌کنی و بی‌مسئولیت هستی …………… همه اینها مسئولیت‌های خودت است که قبول کردی، اگر کوتاهی کنی اجازه بازی نداری. چون کار و بازی اهمیت یکسانی دارند.
نمی‌توانم ببینم اینقدر نامرتب باشی ………. اگر چند دقیقه به سرو وضع خودت برسی، خیلی قشنگ میشی. آیا خودت احساس نمی‌کنی که خیلی جذاب شدی؟
به خود قول دهید که دیگر شرایط را برای نزاع های خانوادگی فراهم نمی‌کنید.
مناسب‌ترین راه برای از بین بردن این‌گونه دعواها، اجتناب از فضای درگیری خانوادگی است. تلاش کنید تا عصبانیت خود را به تاخیر بیندازید و کنترل خشم را تمرین کنید. هنگام دعوا در دل خود تا ده بشمارید و مکث کنید تا فرزندتان متوجه این بشود که قصد دعوا ندارید، از طرفی هم با این کار درس مهمی به فرزندان خود بدهید. زیرا با کنترل کردن عصبانیت خود، الگوی خوبی برای کودک می‌شوید. اگر همچنان به دعوا کردن تمایل دارید، این کار را تکرار کنید و به حل نزاع های خانوادگی کمک کنید.
این کار به دلیل احساس ترس نیست. بلکه به شما این فرصت را می‌دهد که به این فکر کنید: آیا برای هر موضوع می‌خواهید نزاع کنید؟ اگر حفظ آرامش را به درگیری ترجیح دهید، به فرزندتان الگوی بسیار خوبی را ارائه کرده‌اید.
به جای مشاجره کردن با کودک، حق را به او بدهید.
فرزندان در دوران بلوغ هر برخوردی را که در زمان کودکی با او داشته‌اید، به شما برمی‌گردانند. اگر احساس می‌کنید به نظافت و تمیزی خانه باید توجه شود، این کار با درگیری و بحث بوجود نمی‌آید. زیرا تاکید شما به نظافت برای فرزندتان به صورت امر و نهی کردن تفسیر می‌شود. هرچقدر با آنها بحث کنید، از لحاظ عاطفی بین شما و او فاصله می‌افتد.
حق را به او بدهید و بگویید: مثل اینکه با بالارفتن سن کمتر تو را درک می‌کنم. تو تمیز کردن را دوست نداری و از این کار لذت نمی‌بری، از طرفی من هم این را نمی‌پذیرم. این صحبت روی کودک تاثیر می‌گذارد. بعدا می‌توانید از او بپرسید که مسئولیت تو در زمینه تمیزی چیست؟ وقتی او را تایید کنید، خودش کوتاه می‌آید و نزاع به اتمام می‌رسد.
یادتان باشد که کودکان با عصبانیت به دنیا نیامده‌اند.
فرزندان عصبانیت را از والدین و اطرافیان خود یاد می‌گیرند. با کودک با عصبانیت و داد زدن صحبت نکنید. زیرا علاوه بر ترس او، این کار و نحوه صحبت کردن را هم یاد می‌گیرد. بچه‌ها نیاز به محبت دارند. هر کودکی که در محیط پرتنش زندگی کند یا ترسو و درون‌گرا می‌شود یا خشن بار می‌آید.
کودکان ناتوان هستند و شخصیت آنها در حال شکل‌گیری است. ممکن است گریه کنند یا بی‌دلیل ناراحت شوند. این دلیل نمی‌شود که با آنها با خشونت و عصبانیت برخورد کنید. برای آن کودک در حال رشد خیلی مهم است که در برخورد با او عصبانیت خود را فراموش کنید.
برای اینکه بچه‌ها با اضطراب رشد نکنند، آنها را انسان‌های کاملی در نظر بگیرید.
اگر برای کودک خود همان‌قدر ارزش قائل باشید که برای بزرگترها ارزش قائل هستید، از هرگونه نزاع و درگیری دوری خواهید کرد. به آینه نگاه کنید و بر سر خود داد بزنید و شکلک زشت دربیاورید، چقدر این صحنه دردناک و بد است. همچین صحنه‌ای هم برای کودک ترسناک و زشت خواهد بود. هر زمان که با فرزند خود دچار نزاع و بحث شدید، این صحنه را به یاد آورید. با این کار به بچه‌ها کمک می‌کنید تا بدون خشونت و اضطراب ناشی از آن رشد کنند.
به کودکان خود بجای نفرت، محبت بیاموزید.
والدین باید به کودک کمک کنند که از خشونت متنفر باشند نه اینکه آن را در زندگی انجام دهند. مراقب آنچه فرزندتان تماشا می‌کند باشید. تلویزیون و شبکه‌های اجتماعی به شرطی زمینه خشونت و دعوا را در کودک شما رشد نمی‌دهند که شما بر آنچه که آنها می‌بینند نظارت کنید. تصاویر ذهنی، محرک‌های فوق‌العاده قوی هستند. حتی وقتی بچه‌ها خیلی کوچک هستند، این تصاویر خیلی قدرت دارند. به این تصاویر نگاه کنید و به فرزندتان یادآوری کنید که اینها فیلم هستند و واقعیت ندارند.